ایرانی ها خاص و سوئیسی ها فرازمینی هستند - انجمن وردپرس

به گزارش انجمن وردپرس، خبرنگاران/البرز سال هاست به لطف پیشرفت پرشتاب تکنولوژی، دیگر دیدن گوشه و کنار جهان و اطلاع از فرهنگ های مختلف در سراسر جهان کار چندان دشواری نیست، اما با وجود همه این امکانات، لمس و حس واقعی دیدن جهان و حضور در بطن موضوع چنان هیجانی دارد که شاید هیچ انسانی حاضر به تعویض آن با عکس و فیلم و مستند نباشد، ولی کمتر کسی پیروز می شود این حس را تجربه کند.

به گزارش انجمن وردپرس، مهدی عبدی از همان افرادی است که زندگی خود را بر این اساس بنا نهاده است، دنیاگرد کرجی که این روزها به او لقب مارکوپولو کرج نیز داده اند.

عبدی متولد سال 1357 است و دنیاگردی را از سال 1386 آغاز کرده، او در این 10 سال با سفر به 22 کشور از سه قاره آفریقا، اروپا و آسیا، 80 شهر دنیا را مورد کند و کاو قرار داده است.

وی البته در کنار دنیاگردی از ایرانگردی نیز غافل نشده و تاکنون از 31 استان کشور به 23 استان سفر کرده و 90 شهر را دیده است.

شاید جالب ترین بخش زندگی این دنیاگرد کرجی در اعدادی خلاصه شود که حاصل 10 سال مسافرت به گوشه و کنار دنیا باشد، 163 هزار کیلومتر، مسافتی است که عبدی در این مدت طی کرده ، گویی چهار بار کره زمین را دور زده، یا اینکه طول شمال به جنوب ایران را 58 بار رفته و برگشته ، البته اینها فقط اعدادی است که در ورای آن تجربه ها نهفته است، از همین رو با مهدی عبدی به گفت و گو نشستیم تا از این تجربه ها بگوید.

چه شد که دنیاگرد شدید؟

من خیلی مسافرت می رفتم و سفر را دوست داشتم. از زمان کودکی هم به انیمیشن های پر از ماجراجویی مثل سندباد و گالیور علاقه داشتم و کتاب های ژول ورن را می خواندم. با اینکه رشته تحصیلی ام عمران است و مدتی هم به صورت حرفه ای رشته کامپیوتر را دنبال کردم، علاقه به سفر سبب شد خط سیر زندگی ام عوض شود. در دوره های راهنمایی گردشگری شرکت کردم و عکاسی را به صورت حرفه ای آموختم. اوایل، سفرهایم چندان جدی نبود و فقط به قصد تفریح بود. اما کم کم تصمیم گرفتم دنیاگرد حرفه ای شوم و به آرزویم رسیدم.

کدام کشور را به عنوان اولین مقصد خود انتخاب کردید؟

اولین کشوری که سفر کردم آذربایجان بود، این سفر به خاطر شرایط نامناسب آذربایجان برایم خیلی ناامید کننده بود اما در هر حال تصمیمم برای دنیاگردی با این سفر تغییر نکرد و ادامه آن باعث شد تا امروز 80 شهر از 22 کشور آسیایی، آفریقایی و اروپایی را از نزدیک دیده باشم.

دنیاگردان با مسافران معمولی چه تفاوتی دارند؟

هدف مهمترین وجه متمایز کننده یک دنیاگرد از مسافر معمولی است، یک مسافر معمولی با سفر به یک کشور ممکن است در یک شهر اقامت کرده و برای تفریح و سرگرمی در این شهر گردش کند، اما دنیاگرد بیشتر به دنبال آشنایی و لمس فرهنگ مردم کشوری است که به آن سفر کرده، یا کسب تجربه های بکر و نابی که هر کسی نمی تواند به آن دست یابد.

یکی از مهمترین موضوعاتی که ذهن هر فردی را در خصوص دنیاگردی مشغول می کند بحث مالی است، یعنی اینکه فرد دنیاگرد باید با یک پشتوانه قوی مالی دست به این کار بزند، آیا این درست است یا اینکه دنیاگردان در حین سفرهای خود دست به کار مالی همچون تجارت هم می زنند؟

معمولا این سوال از من نیز زیاد پرسیده می شود، یکی از موضوعات مهمی که می توان برای پاسخ به این سوال مطرح نمود صرفه جویی است، این موضوع هم برای ایرانگردی جواب می دهد هم دنیاگردی، مثلا چند سال پیش با دوستانم سفری به شمال کشور داشتم که می شد در این سفر برای هر شب اقامت 10 تا 15 هزار تومان خرج کرد اما با هزینه های غیرضروری که انجام شد هزینه این سفر بسیار بیشتر از رقم واقعی شد، این مساله در سفرهای خارجی نیز وجود دارد، با اندکی مطالعه، جست و جو و صرف وقت بیشتر و البته مهمتر از همه دانستن زبان، هزینه سفر را خیلی می توان کاهش داد. مثلا من برای سفری که سه سال پیش به مالزی داشتم با سر زدن به چند آژانس هوایی بلیط یک میلیون و 800 هزار تومانی پرواز به این کشور را 300 هزار تومان زیر قیمت گرفتم و با صرفه جویی هایی که انجام دادم 14 روز اقامتم در مالزی 400 دلار تمام شد.

مصداق هایی دیگر از این صرفه جویی را می توانید ذکر کنید؟

کسانی که زبان نمی دانند خرج شان در سفر زیاد می شود مخصوصا در شرق آسیا، بنابراین دانستن زبان هم هزینه های غذا خوردن را کم می کند و هم با فراهم آوردن امکان استفاده از حمل و نقل عمومی در این هزینه ها صرفه جویی خواهد شد، چیزی که شاید در یک هفته اختلاف هزینه را به چند میلیون تومان برساند.

معمولا گفته می شود تجارت چمدانی و بردن یک جنس از کشوری به کشور دیگر و ادامه این فرایند می تواند هزینه های سفر یک دنیاگرد را تامین کند، آیا این درست است؟

این کار امکان پذیر است اما اگر یک دنیاگرد بخواهد چنین کاری انجام دهد باید بیشتر وقت خود را بر روی کار مالی متمرکز کند و شاید از هدف خود باز بماند و حتی یک اشتباه در این کار منجر به زیان زیادی شود، من این کار را انجام نمی دهم.

از 22 کشوری که سفر کرده اید بهترین سفر شما به کدام کشور بود و چرا؟

به نظرم هر کشوری زیبایی خاص خود را دارد اما سفر آخرم به آفریقای جنوبی برایم بسیار جذاب بود. بر اساس آمار، آفریقای جنوبی جزء 10 کشور ناامن دنیاست. مثلا ژوهانسبورگ و کیپ تاون این طور است ولی با این وجود آن قدر زیباست که گردشگران بسیاری از کشورهای مختلف سالانه به این شهرها سفر می کنند. آفریقای جنوبی در کل از نظر پوشش گیاهی و جانوری و مناظر منحصر به فرد، کشور عجیبی است. در این سفر همراه چند نفر از دوستان اروپایی ام بودم و با یک ماشین کرایه ای جایی رفتیم که حدود 300 کیلومتر از کیپ تاون فاصله داشت؛ طبیعت رنگ و بوی دیگری می گرفت و انگار دنیای جدیدی بود.

گفتید دنیاگردان به دنبال لمس فرهنگ مردم کشورهای دنیا هستند، اگر فرهنگ کشورهای مختلفی که سفر کرده اید را مقایسه کنید کدام یک را جذاب تر می دانید؟

قاطعانه می گویم که سوئیس بهترین کشور دنیا از نظر فرهنگ است. انگار این کشور متعلق به یک سیاره دیگر است. فرهنگ مردم سوئیس فرازمینی است. برخی از مغازه ها حتی فروشنده ندارد، برخی پمپ بنزین ها متصدی ندارد؛ هر کس کالا و خدمت مورد نظر خود را دریافت می کند و پولش را کامل می پردازد. به جرات می توانم بگویم نه در ایران نه در هیچ کشور دیگر نمی توان این نوع رفتار اجتماعی منحصر به فرد را یافت.

اگر غذا را هم جزیی از فرهنگ یک کشور بدانیم، بهترین غذا را در کدام کشور خوردید؟

باور کنید ما ایرانی ها برخی وقت ها تعصب بی جا داریم و گمان می کنیم غذاهای ما در دنیا بهترین است. اما همه کشورها غذاهای خوشمزه دارند. یادم است در اسپانیا که بودم مادر دوستم برایمان غذا فرستاد. اول که غذا را دیدم حالم بد شد؛ برنج سیاه و خمیری با میگو و هشت پای درسته. اما وقتی خوردم آن قدر خوشمزه بود که دلم نمی خواست تمام شود. شنیسل های اتریش هم عالی بود و توصیه می کنم اگر به این کشور رفتید حتما امتحانش کنید.

به نظر شما فرهنگ کدام کشور از 22 کشوری که سفر کرده اید بیشتر به ایران شباهت دارد؟

به نظرم ایران خاص است و فرهنگ ما به هیچ کشوری شباهت ندارد، این خاص بودن گاهی خوب است و گاهی بد.

از سختی های دنیاگردی و تجربه های تلخ هم بگویید

تجربه های سخت هم زیاد داشتم اما تجربه ای که هیچ وقت یادم نمی رود مربوط به سفرم از زوریخ به سمت وین در اروپا بود. ساعت 3 صبح به ترمینال مونیخ رسیدم و اتوبوس وین ساعت هفت حرکت می کرد. چهار ساعت عملا نمی توانستم کاری انجام دهم. نه می شد اتاق بگیرم، نه چادر بزنم چون در شهرهای اروپا، این کار چندان مرسوم نیست. هوا بسیار سرد بود و توی ترمینال می ترسیدم وسایلم را بدزدند. کوله ام را زیر سرم گذاشته بودم و از ترس و سرما خوابم نمی برد.

هرچند بسیاری اوقات ساعات زیادی که در سفر هستم، سخت و طاقت فرساست. مثلا سفر برگشتم از آفریقای جنوبی 26 ساعت طول کشید. تغییر فشار هوا در هواپیما، راحت نبودن صندلی ها و تغییر مداوم وسایل نقلیه در سفرهای طولانی آدم را خیلی اذیت می کند.

یکی از ذهنیت هایی که در ذهن عموم مردم کشور ما وجود دارد، برخورد نامناسب با ایرانی ها در اکثر کشورهای دنیاست، آیا واقعا همین گونه است؟

من در طول این 10 سال به 80 شهر دنیا سفر کردم، در این مدت جز یک برخورد در یکی از ترمینال های مسافربری آلمان برخورد بدی ندیدم، البته برخورد دیگران به خیلی چیزها همچون نحوه برخورد ما، شرایط ظاهری، اطلاعات مناسب برای ارائه از ایران(در بسیاری موارد عکس هایی را به دیگران از ایران نشان داده ام که باعث حیرت و تعجب آنها شده است که ایران چنین جایی است) و البته هدف از سفر نیز بستگی دارد.

از نظر شما ایران در زمینه پتانسیل های توریستی(داشته ها) و موقعیت کنونی در صنعت توریسم چه صندلیی دارد؟

ما از نظر داشته ها در بین 10 تا 15 کشور اول دنیا قرار داریم اما در استفاده از این فرصت ها افتضاح هستیم.

فکر می کنید علت این شرایط نامناسب چیست؟

ما به خاطر عدم توجه به مسائلی همچون غذا، اسکان و رفت و آمد در این زمینه عقب مانده ایم بگذارید مثال بزنم، در سفری که به تایلند داشتم در یک هتل سه ستاره مستقر شدم، این هتل برای یک شب اقامت در اتاقی دو تخته 30 دلار(حدود 120 هزار تومان) می گرفت اما برای صبحانه 50 مدل غذا به همراه آبمیوه، قهوه، چای و نسکافه در اختیار مسافران قرار می داد، اینترنت پرسرعت عالی داشت، دو استخر یکی در حیاط و دیگری در طبقه هفتم در اختیار ساکنین بود و موقعیت مکانی هتل نیز بسیار خوب در نظر گرفته شده بود.

این امکانات در مالزی، اروپا و حتی آفریقا نیز با همان قیمت وجود داشت.

حال این شرایط را با هتلی که در اصفهان اقامت داشتم مقایسه کنید، هر شب 180 هزار تومان برای یک اتاق دو تخته گرفته می شد اما اینترنت پرسرعت فقط در لابی وجود داشت، برای صبحانه فقط پنیر، تخم مرغ و عدسی داده می شد که من در عدسی دو سنگ نیز پیدا کردم، برخوردها هم در سطح بسیار ابتدایی بود.

در حمل و نقل نیز شرایط همینطور است، کرایه ها گران اما امکانات ناچیز، مثلا من با 25 یورو(60 هزار تومان) با اتوبوس از سوئیس به آلمان رفتم، اتوبوسی که هم پریز برق داشت، هم اینترنت و هم دستشویی اما اتوبوس های ایران هیچ کدام از این امکانات را ندارند.

ما در مکان های عمومی نیز دستشویی مناسب نداریم و این کار را برای جذب توریست سخت می کند.

در زمینه غذا نیز رستوران های ما غذای گران دارند و در قبال آن خدمات مناسبی ارائه نمی کنند.

با همه این شرایط در سال های اخیر توریست در کشور ما زیاد شده ولی آن چیزی که باید نیست.

در خاتمه چشم انداز آینده خود را برای دنیاگردی چطور ترسیم کرده اید؟

برای خود یک برنامه تعریف کرده ام که حتما به 80 کشور دنیا سفر کنم.

گفت وگو از: وحید صالحی، خبرنگار انجمن وردپرس، منطقه البرز